Van La Gomera naar Paramaribo

La Gomera

In Valle Gran Rey op La Gomera wachten we op goede wind om de oversteek naar de Kaap Verden te beginnen. De door ons meest gebruikte internetsite www.weatheronline.co.uk geeft aan dat er de komende dagen te weinig wind is en dus stellen we ons vertrek uit. Ondertussen genieten we van de hippiesfeer in dit volkomen door Duitsers bevolkte plaatsje. Het lijkt wel een Duitse kolonie. In een grot, waar je alleen kan komen door eerst over een strand vol rotsen en stenen te klauteren, woont Angelo al tien jaar, hij is een duitser. Hij maakt graag muziek met andere mensen en verdient geld door mensen te leren hoe ze van een cactus hun eigen trommel kunnen maken. Tijdens ons bezoek wordt er getrommeld en gitaar gespeeld terwijl de waterpijp rond gaat.
In Playa, aan de andere kant van de vallei, komen elke avond vele hippies op het strand bij elkaar om van de zonsondergang te genieten. Ook daar wordt getrommeld en met vuur gedanst. Hans trommelt twee keer mee, de sfeer is geweldig en de zonsondergangen zijn werkelijk onovertroffen.

In een roeibootje

Omdat de juiste wind om te zeilen nog even op zich laat wachten huren we een autootje en ontdekken dat La Gomera een prachtig groen eiland is. De weg naar San Sebastiaan kronkelt door bergen en dalen door prachtige bossen. We genieten van de mooie uitzichten.
In San Sebastiaan klaren we uit omdat we straks Europa gaan verlaten. Daar in de haven liggen roeiboten die een wedstrijd voorbereiden. Met één of twee personen in zo'n bootje, waarin je constant moet roeien want anders heb je geen voortstuwing, wordt je door de golven behoorlijk heen en weer gegooid. Zo steken zij in ongeveer achtenveertig dagen de Atlantische Oceaan over!! Wat hebben wij het dan luxe en makkelijk in ons zeilbootje.
Omdat we nu een huurautootje hebben bezoeken we voor de allerlaatste keer nog even een grote supermarkt om de voorraad aan boord nog completer te maken.

Storm gemist

Uiteindelijk is het zover. De windsterkte en -richting wordt voor de komende week heel gunstig. We vertrekken en verlaten Europa. Wat staat ons te wachten op de Kaap Verden??? Het is spannend om voor het eerst met ons Happy Monster in een Afrikaans land aan te komen.
De eerste vijf dagen is het een mooie rustige tocht maar dan gaat de wind draaien en de zee wordt onrustig. Dan ervaren we weer hoe het leven in een cocktailshaker moet zijn. Alles rammelt en schudt heen en weer. De navtex geeft aan dat het ten noorden van Tenerife flink stormt en we vermoeden dat daar de onrustige zee en de draaiende wind vandaan komen. Later lezen we in onze email dat we net aan een hele harde storm zijn ontnapt. De hoeveelheid bezorgde mailtjes was groot. We horen ook van andere zeilers die in Tenerife in de haven hebben gelegen dat er steigers zijn losgeslagen en dat er veel schepen schade hebben opgelopen.

Lekker swingen

Na zeven dagen en zeven nachten zeilen komen we net op tijd voor het donker aan in Palmeira op het eiland Sal. Wil en Jacqueline van de Faston zijn een dag eerder aangekomen en heten ons welkom op de Kaap Verdische Eilanden. In de baai waar we voor anker liggen is veel industrie. Dat hadden we hier niet verwacht. De ankerplaats is erg rustig, Palmeira heel gezellig en we zijn weer trots dat we dit bereikt hebben.
Op zaterdagavond genieten we hier van het uitgaansleven. Er wordt op straat gebarbequed en bier gedronken. In een piepklein barretje waar de life muziek net is gestopt als wij aankomen weet Hans een hele groep Kaap Verdianen aan het swingen en zingen te krijgen door ritmisch op een tafel te trommelen. Tegen zo'n feeststemming kan geen moderne disco op.

Verse groenten en op excursie

Behalve het eiland Sal doen we ook Sao Nicolau en Sao Vicente aan. Ook op deze eilanden is de sfeer relaxed. Alleen in Mindelo op Sao Vicente zijn er mannen die voor geld op je dingy willen passen. Verder valt het ons op dat op het gebied van eten bijna alles te krijgen is. Er zijn markten met groente en fruit. Zelfs sla en tomaten worden volop aangeboden. De vele kleine winkeltjes staan vol met van alles in blik en andere langhoudbare levensmiddelen. Alleen produkten die koeling nodig hebben zijn zeldzaam.
Vanuit Tarrafal op Sao Nicolau doen we een excursie en dan zien we ook de groene kant van het eiland. Via een doodlopende weg komen we aan in een plaatsje met hele nauwe omhooglopende straatjes waar je met gespreide armen de muren van de huizen aan beide kanten van de straat kan aanraken. Aan de zuidkust van het eiland komen we op een plek waar door erosie een prachtige wand met zuilen en een natuurlijk zwembad zijn ontstaan. De zee botst daar tegen het eiland op en maakt metershoge fonteinen. Wat een natuurgeweld.
In Mindelo klaren we uit, nemen nog wat vers water in en tanken we diesel. Dan vertrekken we voor de grote oversteek naar Paramaribo.

De verwachtingen en de werkelijkheid

Voor ons vertrek uit Nederland hadden we al veel over de oceaanoversteek gelezen en ondanks dat de ervaringen van zeilers sterk uiteen lopen hadden we toch bepaalde verwachtingen van een aantal zaken. Neem bijvoorbeeld de temperatuur. Wij dachten dat het vanaf de Canarische eilanden alleen nog maar warm zou zijn. Nou, vergeet het maar. Niets is minder waar. Tot ver op de oceaan hebben we in de avond en nacht nog behoefte aan een trui. Door de felle zon zouden we al snel verbranden als we geen zonnedak of iets dergelijks zouden installeren. Ook dat viel reuze mee. Er is zoveel bewolking en onze buiskap biedt zoveel bescherming dat we absoluut niet bang voor verbranding hoeven te zijn. We hebben veel dagen met bewolking en buien. Het begon al bij het vertrek van de Kaap Verden met een enorme onweersbui.
En dan de rustige aangename oceaandeining? Wij vragen ons de hele reis af wanneer die komt. Veel dagen leven we in een coctailshaker. Nou moeten we het ook weer niet al te negatief brengen want vooral in het begin van de oversteek zijn er voldoende dagen waarop de deining wel rustig en aangenaam is.
De passaatwind, herkenbaar aan de zogeheten wolkentrein, moet er voor zorgen dat we gedurende de hele oversteek een lekker windje in de rug hebben. We stonden waarschijnlijk op het verkeerde perron want we hebben geen wolkentrein gezien. Het klimaat is duidelijk veranderd. We hebben zelfs af en toe tegenwind.

Wat we doen onderweg

Onze nachten worden gevuld met drie uur op en drie uur af en daar zijn we ruim twaalf uur van het etmaal mee kwijt. Vaak slapen we overdag ook nog een uurtje en blijft er dus van de gezamelijke dag maar tien uur over. In de laatste ochtendwacht bakt Dory vers brood voor het ontbijt en de avondmaaltijd. Gelukkig hebben we onder andere nog chocolade hagelslag om daar op te doen. Tussen de middag maken we een warme maaltijd.
Na de eerste week beginnen we met "water maken", met onze hand watermaker. Voor de kenners onder ons: het is een Katadyn Survivor 35. Hans pompt gedurende een klein uurtje het zoute water door een filter, terwijl Dory emmers met water uit de oceaan schept. Zo maken we uit ongeveer 60 liter zout water 5 liter zoet water. Tegelijkertijd worden de armspieren getraind.
Verder verrichten we wat onderhoud aan de windvaan en zetten we een extra slijtstuk tussen de schoten van de genua omdat de spiboom teveel slijtage veroorzaakt. Drie keer repareren we de wc en regelmatig zijn we in de weer om onze inboedel zo min mogelijk te laten rammelen.
En we lezen wat af. Hans leest in deze weken meer boeken dan hij in jaren heeft gedaan en Dory worstelt zich door een meer dan negenhonderd bladzijden tellende bestseller over het leven van Freud en krijgt meteen een lesje psycho-analyse. Met kerst hebben we nog wat Nederlandse tijdschriften om ons mee te vermaken. Bijna iedere avond speelt Hans gitaar en zingen we een paar liedjes. En met al deze bezigheden vliegen de dagen voorbij.

Aankomst in Suriname

Donderdag 5 januari komen we in de ochtend aan bij de monding van de Surinamerivier. We worden daar verwelkomd door een kolonie dolfijnen. Het water van de rivier is bruin en troebel maar de deining van de oceaan is over. We kunnen voor het eerst weer een kopje koffie op tafel laten staan. We zijn de hele dag bezig om stroomopwaarts richting Paramaribo te varen. Soms kunnen we zeilen omdat de wind opsteekt maar het grootste deel moeten we op de motor varen. We hebben geel flauw idee waar we kunnen aanmeren of ankeren en daarom probeert Hans via de marifoon de Paramaribo Pilot Dienst op te roepen. Helaas geven die geen antwoord. Frank en Marijke, die met hun "Sepia" een paar mijl achter ons varen, horen onze oproep en laten weten dat zij vlak achter ons zitten. Wij besluiten om tijdelijk ons anker te laten vallen omdat we niet tegen de stroming op kunnen varen. Dan komt de Maritieme Politie naar ons toe. Zij controleren onze papieren en geven aan waar we veilig kunnen overnachten. Uiteindelijk laten we tegen de avond ons anker vallen op een veilige plek. De "Sepia" ligt naast ons. Eindelijk slapen we na vierentwintig nachten weer samen in bed en maken we een lange nacht.